Bu maç bir futbolcu olsa Balotelli olurdu. Her anlamda. İnişler, çıkışlar, atılan tüm gollerdeki beceriler ve sakarlıklar. Dramı bol, hikayesi inanılmaz bir oyun. Şu bir gerçek ki Pjanic-Ghezzal ortalığı Türkiye standartlarının çok üzerinde bir pas hızının merkezi oluyor.

Zemin Olimpiyat Stadı ayarında olsa muhtemelen bu hız yüzde 20-30 daha yüksek olur. Normal şartlarda Montella’nın kompakt bir savunmayla ve önde hızlı oyuncularla oyuna başlaması, orta alana baskı yapmayı düşünmemesi normal...

Daha çok Bathsuayi’yle takımın bağlantısını kopartmak, Rosier ve Rıdvan’ın oyuna çok girmemesi üzerine bir oyun düşündü. Gerçekten de olabildiğince kompakt kaldılar. Ama Josef-Pjaniç-Ghezzal’ı baskılayamaması ev sahibin pas hızını çok artırdı.

Pjanic olağanüstü...

Gerçi kontra tehlikesinin de etkisiyle bezdirici bir baskı yapmadılar ve zaten orta saha merkezi de buna çok uygun değildi. Ama rakibi çok çalkaladılar. Ve bu gerçeğin merkezinde de bir değil iki adım ötesini görerek/planlayarak pas veren Pjanic var. Gerçekten olağanüstü bir iş ahlakıyla karşı karşıyayız. Juve/Barça konsantrasyonu, belki sorumluluk anlamında fazlası.

Ve dokunduğu herkesi de etkiliyor ve karşılığını da alıyor.

Ghezzal’ın sakatlığı sonrası

Rıdvan’ın dönüşü dahi ondan bağımsız değil. Tabii 3-1 ve onun çıkması ardından Ghezzal’ın sakatlığı sonrası Demirspor’un orta sahaya baskıyla gelmesinin de oyun otomatiğini tamamen dağıttığını söyleyebiliriz. Pjaniç’in varlığı ne kadar büyükse yokluğunda o büyüklükte bir boşluk bırakıyor. Hafta sonunun sonu iyi biten dramını ve bunun psikolojisini de eklemek lazım tabii. Ve Balotelli’nin az görülen bir şekilde bu skoru kendisine mesele etmesi. Oyuna karakter koyup arkadaşlarının inanmasını sağlayan o oldu.

Mehmet Demirkol / Fanatik